26 ene 2007
3 ene 2007
POESIA DE LINO GARCIA SALGADO
TERRA
O ruido que cesa
ao fin
deixa paso perdido
ao alento
e as bágoas que decorren
as chagas
nas meixelas.
Ficas de pe
pensando o meu esquecemento
as airadas ausencias
e os desplantes eternos.
Máis aquí retorno
a vencer os medos
a redimir toda ausencia
tan plausible noutros tempos
e hoxe
ancorada nun ermo val
como tí estabas.
Volvín
máis co perdón ferido
a fecundar os devanceiros
que de novo burbullan
nesta pequena vitoria.
Terra.
O ruido que cesa
ao fin
deixa paso perdido
ao alento
e as bágoas que decorren
as chagas
nas meixelas.
Ficas de pe
pensando o meu esquecemento
as airadas ausencias
e os desplantes eternos.
Máis aquí retorno
a vencer os medos
a redimir toda ausencia
tan plausible noutros tempos
e hoxe
ancorada nun ermo val
como tí estabas.
Volvín
máis co perdón ferido
a fecundar os devanceiros
que de novo burbullan
nesta pequena vitoria.
Terra.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)